|
Papież Jan XII
Jan XII (ok. 937 – 14 maggio 964)
Świecenia kapłańskie przyjął już w wieku szesnastu lat, ale czynił to bez wewnętrznego zaangażowania. Powiadano, że wynalazł grzechy, których nie znano od początku świata, a całe klasztory dniami i nocami wznosiły modły o jego szybka śmierć.
Jan był nienasyconym biseksualistą i gromadził wokół siebie najbardziej rozpustnych młodych przedstawicieli szlachty obydwu płci. Wykorzystywał papieski skarbiec do regulowania długów, które zaciągał uprawiając hazard i radował się takimi żartami jak wyświęcenie dziesięcioletniego chłopca na biskupa. Ofiary składane przez pielgrzymów przeznaczał na hazard. Kochankom ofiarowywał złote kielichy z bazyliki św. Piotra. Utrzymywał ogromną stadninę składającą się z dwóch tysięcy koni, które karmiono migdałami i figami macerowanymi w winie. Powiadano, że Pałac Laterański przemienił się w harem, a „gdy zwykła rozwiązłość już nie zaspakajała zmysłów, jego występkom dodawało uroku kazirodztwo”.
Obywatele rzymscy użalali się, że pielgrzymujące kobiety, które uprzednio tłumnie odwiedzały miejsca święte, odstraszała „jego rozwiązła i niepohamowana żądza”. Kronikarz Benedykt z Socrate komentował, że te nieszczęsne niewiasty padały ofiarą żądzy Jana, ponieważ „lubował się on w posiadaniu całej kolekcji dam”.
Odstraszanie pielgrzymów nie służyło dobrze interesom Watykanu – podobnie jak wyświecanie biskupa w stajni. Gdy jednak pewien kardynał wypominał ów fakt Janowi XII, ten nakazał go wykastrować. Kardynał ów wkrótce po tym zmarł. W X wieku wspomniane wyżej praktyki nie były największym problemem.
Jan doprowadził do upadku rodziny poprzez niezbyt fortunną politykę. Początkowo poparł bowiem króla Ottona I z Saksonii występującego przeciwko Berengariuszowi, władcy północnej Italii. Następnie, po koronacji Ottona na cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego w bazylice św. Piotra w Rzymie, zmienił front i rozpoczął negocjacje z Berengariuszem.
Otton I spotyka Jana XII
Na wieść o tym Otton napisał do Jana: „Wszyscy, zarówno kler jak i laikat, oskarżają Waszą Świątobliwość o zabójstwo, krzywoprzysięstwo, świętokradztwo, Kazirodztwo z krewnymi, w tym z dwiema siostrami, i o wzywanie, podobnie jak to czynią poganie, Jowisza, Wenus i innych demonów”.
Jan odrzucił te zarzuty jako „plotki powtarzane przez rozwiązłych biskupów”. Inni uważali, że Jan jako młody mężczyzna musi się wyszumieć, po czym z pewnością się ustatkuje.
Takie rozumowanie nie przekonało jednak Ottona. Postawił Janowi warunek: albo przyśle dwóch biskupów, którzy przysięgną uroczyście, że przedstawione zarzuty są fałszywe, albo też przyśle rycerzy, którzy zdecydują o sprawie w boju z dwoma jego reprezentantami. Jan odmówił podjęcia tego wyzwania.
Otton powrócił więc do Rzymu, gdzie w bazylice św. Piotra powołał trybunał, który miał osądzić papieża. W trybunale zasiedli prałaci i możnowładcy z Niemiec, Francji i Włoch. Lista zarzutów stawianych Janowi XII wydawała się nie mieć końca:
...popełnienie kazirodztwa z dwoma siostrami; granie w kości i wzywanie diabła, by pomógł w zwycięstwie; nadanie chłopcu godności biskupiej w celu odniesienia korzyści materialnych; gwałcenie dziewic; przemienienie świętego pałacu w seraj czy też dom publiczny; stosunki z ladacznicą swego ojca, z pewną owdowiałą królową i z wdową o imieniu Anna oraz z jego własną siostrzenicą; wyłupienie oczu spowiednikowi ojca; publiczne uczestnictwo w polowaniach; nieustanne noszenie przy sobie broni;
podpalanie domów; wybijanie szyb w nocy...
Powiadano także, że zawarł pakt z diabłem i wznosił toasty za zdrowie Szatana, popełniał akty kazirodztwa ze swoją matką, gwałcił święte dziewice – czyli mniszki – i dopuszczał się cudzołóstwa, zabójstw, profanacji i bluźnierstwa.
No cóż, całkiem pokaźna lista, nawet jak na średniowiecznego papieża. Gdy wezwano Jana do udzielenia odpowiedzi na postawione zarzuty, ten wysłał notatkę pisaną niezdarną łaciną, w której ogłaszał ekskomunikę Ottona i wszystkich osób uczestniczących w tej rozprawie sądowej. Powtórne wezwanie przyniosło jedynie odpowiedź: „Papież wyruszył na polowanie”. Jana osądzono in absentia. Uznano go winnym kazirodztwa, cudzołóstwa i morderstwa, po czym usunięto z urzędu.
Papież Leon VIII
Otton wymagał by na miejsce Jana powołać kapłana cieszącego się odpowiednim szacunkiem, ale synod nie mógł takowego znaleźć. W związku z tym wybrano Leona VIII (963-965), który był osobą świecką. Taka forma wyboru papieża nie przypadła wszak do gustu Rzymianom.
Działający w XVIII wieku Cypriano de Valera pisał: „te występne kobiety, z którymi ostatni papież obcował, powstały i zaatakowały żołnierzy Ottona. Wtedy Otton ponownie zdobył miasto w krwawej bitwie, choć tym razem nie udało się utrzymać władzy. Ostatecznie Jana XII przyzwano i przywrócono papiestwo dzięki sile ladacznic”.
Jan ekskomunikował Leona VIII, a następnie rozpoczął prześladowanie tej części kleru, która udzieliła poparcia Leonowi. Jednego poddano biczowaniu, innemu obcięto rękę, trzeciemu dwa palce i nos, a także wyrwano język.
Lista ofiar z pewnością byłaby znacznie dłuższa, gdyby nie nagła śmierć Jana XII, która nastąpiła 14 maja. Został przyłapany przez męża swojej kochanki „na akcie cudzołóstwa”. Oburzony mąż miał go zasztyletować lub – według innych świadectw – uderzył go w tył głowy młotkiem. Cios sztyletu czy młotka okazał się śmiertelny. Jan XII miał w chwili śmierci zaledwie dwadzieścia cztery lata.
Papież Benedykt V
Okoliczności śmierci papieża stały się inspiracją do wielu żartów. Mówiono, ze miał szczęście umrzeć w łożu, aczkolwiek nie własnym. Na miejsce Jana wybrano Benedykta V (964), lecz Otton wciąż pragnął osadzić tam swego człowieka, Leona VIII. Oblegał więc miasto, które początkowo stawiało zacięty opór.
Trwało to wszak tylko do czasu, gdy wybuchła zaraza i zaczęły kurczyć się zapasy żywności. W końcu czerwca bramy miasta otwarto i wyrzucono przez nie Benedykta. Leon VIII rozerwał jego szaty i zesłał na wygnanie.
Tak głosi jedna wersja. Inna powiada, ze Benedykt V najpierw pozbawił czci młoda dziewczynę, a potem uciekł wraz z papieskim skarbcem do Konstantynopola, by po wyczerpaniu się funduszy ponownie pojawić się w Rzymie. W końcu został zabity przez zazdrosnego męża, po czym jego ciało z setką ran włóczono po ulicach miasta, a następnie rzucono do dołu kloacznego. Historyk Kościoła Gerbert, który później został papieżem Sylwestrem II (999-1003), określił Benedykta „największym niegodziwcem pośród wszystkich potworów bezbożności”.
Papież Jan XIII
Chociaż przywódcy rzymskiego ruchu oporu, zebrani przy grobie św. Piotra, przyrzekli wierność cesarzowi Ottonowi i oświadczyli, że nigdy więcej nie wzniecą rebelii, po śmierci Leona VIII, gdy zastąpił go syn Jana XII (965-972), jeszcze raz chwycili za broń. Tym razem Otton okazał się bezlitosny.
Przywódców powieszono lub oślepiono. Pojmanego prefekta Otton przekazał w ręce Jana, który okazał się nieco łaskawszy. Powiesił prefekta za włosy na posągu Marka Aureliusza, następnie obdarł go z szat, ustawił tyłem do gawiedzi z dzwonkiem na tyłku i obwoził ulicami miasta z pękiem piór przymocowanych do głowy i dwoma innymi przytroczonymi do ud. Ostatecznie zesłano go na wygnanie w Alpy.
Analogicznie do poprzednich papieży z tego rodu, Jan XIII okazał się godnym potępienia cudzołożnikiem. Powiadano: „mogły mu usługiwać jedynie dziewice i oddane, gorące faworyty; Pałac Laterański uczynił swym lupanarem; uwiódł konkubinę swego ojca i własną siostrzenicę”.
Nietrudno było to zresztą przewidzieć. Trzeba przyznać, że przywrócił papiestwu też nieco stylu. żył jak książę, jedząc ze złotych półmisków i pijąc z inkrustowanych klejnotami pucharów, przy pląsach ponętnych tancerek.
Według pisarza Gregoroviusa papieże w owych czasach „spali na jedwabnych poduszkach i w łożach zdobionych złoceniami, w ramionach kochanek, pozostawiając swym wasalom, sługom i niewolnikom dbanie o wymogi dworu”. Grali także w kości, polowali, jeździli na koniach ze złotą uprzężą i podróżowali w wytwornych karocach „w otoczeniu mrowia robactwa”.
Jan XIII był kolejnym papieżem, o którym mówiono, że przyłapany na cudzołóstwie zginął z rąk rozwścieczonego męża.
*
Fragment książki: Nigel Cawthorne - Życie seksualne papieży
Data utworzenia: 29/04/2011 @ 02:33
Ostatnie zmiany: 29/03/2017 @ 01:51
Kategoria : Papieże
Strona czytana 47474 razy
 Wersja do druku
|
|
© 2004-2011 
==>> WPROWADZENIE
Góra