Religioznawstwo
Zagadnienia Religijne
Europa Pogańska
Azja
Hinduizm i odłamy
Judaizm i odłamy
Chrześcijaństwo i odłamy
Islam i odłamy
Afryka
Ameryka
Australia i Oceania

- Tybet - Nauki Dzogczen

Nauki Dzogczen

Dzogczen Dzogczen symbol W dzisiejszych czasach wielu ludzi w ogóle nie interesuje się sprawami duchowymi i ten ich brak zainteresowania jest wzmacniany przez ogólnie materialistyczną perspektywę naszego społeczeństwa. Jeśli zapytacie ich, w co wierzą, mogą nawet stwierdzić, że nie wierzą w nic. Ludzie tacy uważają, że wszystkie religie oparte są na wierze, o której sądzą, że jest nieco lepsza od przesądu i że nie posiada żadnego związku ze światem współczesnym.

Dzogczen jednak nie powinien być uważany za religię, gdyż nikogo nie prosi się tu o to, aby wierzył w cokolwiek. Poleca on raczej, aby jednostka obserwowała siebie, starając się odkryć, jaka jest jej rzeczywista kondycja.

Nauki Dzogczen uważają, że jednostka funkcjonuje na trzech wzajemnie od siebie uzależnionych poziomach: ciała, głosu i umysłu. Nawet ci, którzy powiadają, że nie wierzą w nic, nie mogą rzec, że nie wierzą w swe własne ciało! Stanowi ono podstawę ich egzystencji, a ograniczenia i problemy ciała są wyraźnie widoczne. Odczuwamy zimno i głód, czujemy ból i samotność, a większą część naszego życia spędzamy na próbach przezwyciężania naszego fizycznego cierpienia.

Nie tak łatwo natomiast ujrzeć poziom energii czyli głos, nie jest on też szeroko rozumiany. Nawet lekarze na Zachodzie są w większości ignorantami w tej dziedzinie, próbując wyleczyć wszystkie choroby na poziomie czysto fizycznym. Jeśli jednak zachwiana została energia jednostki, to ani jej ciało, ani jej umysł nie osiągną równowagi. Niektóre choroby, jak np. rak, są spowodowane zaburzeniami energii i nie mogą zostać uleczone przez zwykłą interwencję chirurgiczną, czy zastosowanie medykamentów. W podobny sposób wiele chorób umysłowych, jak i mniej dotkliwych problemów psychicznych, zostało wywołanych słabą cyrkulacją energii. Ogólnie mówiąc, nasze umysły są bardzo skomplikowane i chaotyczne, i nawet jeśli pragniemy je uspokoić widzimy, że nie jesteśmy w stanie tego uczynić, ponieważ nie pozwala nam na to nasza niespokojna i pobudzona energia.

Nauki Dzogczen zajmując się problemami ciała, głosu i umysłu proponują więc praktyki, które działają na każdym z trzech poziomów jednostki i mogą zostać włączone w jej codzienne życie, umożliwiając w ten sposób zmianę całego naszego doświadczenia życiowego z napięcia i pomieszania na mądrość i prawdziwą wolność. Nauki Dzogczen nie są zwykłymi teoretycznymi naukami - są praktyczne, i chociaż tradycja ich przekazywania jest bardzo stara, to - ponieważ natura ciała, głosu i umysłu jednostki nie ulega zmianie - mają związek z teraźniejszą sytuacją człowieka, podobnie jak były z nią związane w przeszłości.

PIERWOTNY STAN

Nauka Dzogczen jest w swej istocie nauką o pierwotnym stanie bytu, który od samego początku jest wewnętrzną naturą każdej jednostki. Wejść w ten pierwotny stan, to znaczy doświadczyć samego siebie takim jakim się jest, jako centrum wszechświata. Nie należy tego rozumieć w zwykłym znaczeniu ego. Zwykła egocentryczna świadomość jest dokładnie ograniczona klatką dualistycznego widzenia i uniemożliwia doświadczenie swojej własnej prawdziwej natury, która jest przestrzenią pierwotnego stanu. Zrozumienie tego pierwotnego stanu oznacza zrozumienie nauk Dzogczen. Funkcją transmisji nauk Dzogczen jest przekaz tego stanu od kogoś kto urzeczywistnił ten stan, czyli zaktualizował swą ukrytą, potencjalną możliwość, do tego kto pozostaje uwięziony w dualistycznym doświadczeniu. Nazwą Dzogczen, która oznacza "Wielką Doskonałość", odnosi się do stanu doskonałego sam z siebie. Stan ten jest fundamentalnie czysty od samego początku, dlatego niczego nie trzeba w nim odrzucać, ani niczego przyjmować.

Aby zrozumieć i wejść w pierwotny stan, nie potrzeba żadnej intelektualnej, kulturowej czy historycznej wiedzy. Jest on z samej swej istoty czymś, co przekracza intelekt. (...) Chociaż jest prawdą, że tradycja Dzogczen, o której mówimy, była przekazywana w kulturze tybetańskiej, która przygarnęła ją od samego początku swej historii pisanej, jednak nie możemy przez to powiedzieć, że Dzogczen jest czymś tybetańskim, ponieważ pierwotny stan sam w sobie nie posiada żadnej narodowości, jest wszechobecny.

Prawdą jest również i to, że bez względu na miejsce, w jakim żyją /ludzkie/ istoty ulegają złudzeniu dualistycznego widzenia, które blokuje doświadczenie pierwotnego stanu. I kiedy urzeczywistnione istoty próbowały przekazać im ten stan, rzadko kiedy były w stanie to uczynić nie posługując się w ogóle słowami czy symbolami. Toteż wykorzystywali każdą kulturę, jaką zastali jako środek komunikacji. W ten sposób często zdarzało się, że kultura i nauki splatały się ze sobą. W przypadku Tybetu jest to prawdą do tego stopnia, że nie sposób zrozumieć jego kultury, nie rozumiejąc tych nauk.

Nie jest prawdą, że nauki Dzogczen były szeroko rozpowszechnione i znane w Tybecie. Było raczej odwrotnie: Dzogczen był zawsze czymś w rodzaju zastrzeżonej nauki. Ale nauki te stanowią esencję wszystkich tybetańskich nauk, lecz są tak bezpośrednie, że były zawsze utrzymywane w pewnej tajemnicy, a ludzie często trochę się ich obawiali. Tradycja Dzogczen istniała ponadto w starożytnej religii Bon, rodzimej szamanistycznej tradycji istniejącej w Tybecie przed przybyciem buddyzmu z Indii. Toteż jeśli uznamy Dzogczen za esencję wszystkich tradycji duchowych Tybetu, zarówno buddyjskich, jak i Bon - chociaż Dzogczen sam w sobie nie należy ani do buddyzmu, ani do Bon - i jeśli rozumiemy fakt, że duchowe tradycje Tybetu stanowią istotę kultury tybetańskiej, wówczas Dzogczen stanie się kluczem do zrozumienia kultury tybetańskiej jako całości. Z tej perspektywy zobaczyć można różne aspekty kultury tybetańskiej jako promienie uniwersalnej wizji oświeconych istot, mistrzów tradycji duchowej.

Podobnie jak kryształ w sercu kultury, tak i jasność pierwotnego stanu, jaka przejawiła się w umysłach wielu mistrzów, wyraziła się w formach sztuki i ikonografii tybetańskiej, w medycynie i astrologii, niczym lśniące promienie, czy migoczące odbicia. Dochodząc w ten sposób do zrozumienia natury kryształu, jesteśmy w stanie lepiej zrozumieć promienie i światła, które z niego emanują. (...)

*

Garab Dorje Garab Dorje Garab Dorje był całkowicie urzeczywistnioną istotą, która zamanifestowała swoje narodziny w ludzkim kształcie Nirmankaji około 55 roku n.e. w kraju Urgyan, leżącym w północno-zachodnich Indiach. Garab Dorje spędził tam życie nauczając zarówno ludzi, jak i dakinie. Zanim odszedł w Świetlistym Ciele, dokonał podsumowania swoich nauk w formie Trzech Zasad, nazywanych czasami Potrójnym Testamentem Garab Dorje:

1. BEZPOŚREDNIE WPROWADZENIE w pierwotny stan jest przekazywane od mistrza do ucznia w sposób bezpośredni. Mistrz nieustannie przebywa w pierwotnym stanie, a obecność tego stanu przekazuje się uczniowi sama przez się, bez względu na sytuację, czy aktywność, w jakiej razem uczestniczą.

2. UCZEŃ wchodzi w niedualną kontemplację i doświadczenie pierwotnego stanu, NIE MAJĄC DŁUŻEJ WĄTPLIWOŚCI, czym on jest.

3. UCZEŃ PRZEBYWA W STANIE niedualnej kontemplacji i kontynuuje ten pierwotny stan, przenosząc kontemplację w każde działanie, dopóki to, co od samego początku jest prawdziwym stanem każdej istoty /Dharmakaja/, lecz co pozostaje zaciemnione przez dualistyczne widzenie świata, zostaje urzeczywistnione. Kontynuuje się to aż do Całkowitej Realizacji.(...)

TRZY ZASADY GARAB DORJE
TRZY SERIE NAUK DZOGCZEN
I DALSZE GRUPY TRÓJEK

Nauki Dzogczen posiadają precyzyjną i krystaliczną strukturę wzajemnie z sobą powiązanych elementów, mimo iż cel ich nie polega na rozwinięciu intelektu, ale na wprowadzeniu do pierwotnego stanu poza intelektem. Trzy Zasady Garab Dorje stanowią niezbędne składniki tej krystalicznej struktury. Różne aspekty tych nauk powinno się uważać za wzajemnie z sobą powiązane składniki wyjaśniania pogrupowane w trójki. Diagram na końcu rozdziału piątego ukazuje zależności pomiędzy tymi grupami trójek.

Trzy Zasady Garab Dorje rozpoczyna Bezpośrednie Wprowadzenie, bezpośredni przekaz pierwotnego stanu od mistrza do ucznia. Powinno się wyjaśnić, że sam przekaz nie ma miejsca w dziedzinie intelektu. Istnieją jednak trzy sposoby, w jakich można zaprezentować to Wprowadzenie: bezpośredni, symboliczny i ustny.

Te trzy style prezentacji znane są pod nazwą Trzech Serii nauk Dzogczen: Mannagde czyli Serii Esencji; Londe czyli Serii Przestrzeni oraz Semde czyli Serii Natury Umysłu, Diagram tych Trzech Serii został zamieszczony również w rozdziale siódmym. Ukazuje on szczególne zastosowanie każdej z serii. Tych Trzech Serii nie powinno się uważać za trzy stopnie, kierunki czy też szkoły. Stanowią one trzy sposoby prezentacji Wprowadzenia i trzy metody praktyki, jednak celem ich wszystkich jest doprowadzenie praktykującego do kontemplacji. Wszystkie one stanowią w równej mierze nauki Dzogczen.

Podział nauk Garab Dorje na Trzy Serie został dokonany przez Manjuśrimitrę, głównego ucznia Garab Dorje i był następnie kontynuowany przez kolejnych mistrzów.

Mannagde działa w oparciu o zasadę Bezpośredniego Wprowadzenia / czyli "Serii Esencji" /. Londe dodaje wymiar symbolicznego wprowadzenia, a Semde - wprowadzenia ustnego. Chociaż więc każda z serii posiada swój własny szczególny sposób wprowadzania w kontemplację i w pierwotny stan, to jednak ten sam stan jest przekazywany bezpośrednio jako integralna część każdej serii. Można powiedzieć, że Semde jest w rzeczywistości zasadniczą podstawą dla przekazu nauk Dzogczen, podczas gdy Londe pracuje z głównymi punktami Semde, a o Mannagde mówi się, że jest istotą Semde i Londe, streszczoną przez mistrzów zgodnie z ich doświadczeniem i odkrytą przez nich termą.
 


*
Namkhai Norbu, urodzony w Derge we wschodnim Tybecie, w roku 1938, został w wieku trzech lat rozpoznany jako reinkarnacja wielkiego mistrza Dzogczen. Otrzymał następnie pełną, tradycyjną edukacją Tulku, czyli reinkarnowanego Lamy. Poza swymi akademickimi studiami, otrzymał nauki i praktykował z wieloma wielkimi mistrzami w Tybecie, zanim polityczne wydarzenia zmusiły go do wyjazdu do Indii. Tam spotkał się z prof. G. Tuccim, który zaprosił go do Rzymu, aby dopomógł w badaniach Instytutu Orientalnego. Później objął swe obecne stanowisko profesora języka i literatury tybetańskiej i mongolskiej w Instytucie Orientalnym w Neapolu. Poza swoją pracą na uniwersytecie podróżuje po całym świecie udzielając nauk Dzogczen na odosobnieniach i seminariach, w odpowiedzi na liczne zaproszenia. (...)

*

Fragment książki: Namkhai Norbu - Kryształ i ścieżka światła. Sutra, tantra i dzogczen, Wydawnictwo A, Kraków 2001.

 


Data utworzenia: 23/11/2016 @ 06:42
Ostatnie zmiany: 30/10/2020 @ 20:37
Kategoria : - Tybet
Strona czytana 14242 razy


Wersja do druku Wersja do druku

 

Komentarze

Nikt jeszcze nie komentował tego artykułu.
Bądź pierwszy!

 
Trzecie Oczko
62-tora.jpg62-Hasidic chicken.jpg62-gwiazda.jpg62-skull-cap.jpg62-hanuka.jpg62-hasyd.jpg62-shofar.JPG62-talit.jpg62-chalka.jpg62-tefilimTallit.jpg62-szofar.jpg62-korona.jpg62-tanah.jpg62-hebrew.jpg62-torah.jpg62-Hanukkah.jpg62-tallit-prayer.jpg62-menora-2.jpg62-mezuzah.jpg62-menora.jpg62-judaizm.jpgtorah-verse.jpg
Rel-Club
Sonda
Czy jest Bóg?
 
Tak
Nie
Nie wiem
Jest kilku
Ja jestem Bogiem
Ta sonda jest bez sensu:)
Prosze zmienić sondę!
Wyniki
Szukaj



Artykuły

Zamknij => WISZNUIZM <<==

Zamknij - Japonia

Zamknij BUDDYZM - Lamaizm

Zamknij BUDDYZM - Polska

Zamknij BUDDYZM - Zen

Zamknij JUDAIZM - Mistyka

Zamknij NOWE RELIGIE

Zamknij NOWE RELIGIE - Artykuły Przekrojowe

Zamknij NOWE RELIGIE - Wprowadzenie

Zamknij POLSKA POGAŃSKA

Zamknij RELIGIE WYMARŁE - Archeologia

Zamknij RELIGIE WYMARŁE - Bałtowie

Zamknij RELIGIE WYMARŁE - Manicheizm

Zamknij RELIGIE ŻYWE - Konfucjanizm

Zamknij RELIGIE ŻYWE - Satanizm

Zamknij RELIGIE ŻYWE - Sintoizm

Zamknij RELIGIE ŻYWE - Taoizm

Zamknij RELIGIE ŻYWE - Zaratustrianizm

-

Zamknij EUROPA I AZJA _ _ JAZYDYZM* <<==

Nasi Wierni

 8893792 odwiedzający

 241 odwiedzających online