Religioznawstwo
Zagadnienia Religijne
Europa Pogańska
Azja
Hinduizm i odłamy
Judaizm i odłamy
Chrześcijaństwo i odłamy
Islam i odłamy
Afryka
Ameryka
Australia i Oceania

=> Mariawicki - Geneza Mariawityzmu

Geneza Mariawityzmu

Powstanie ruchu mariawickiego przypada na koniec XIX wieku na ziemiach polskich pod zaborem rosyjskim. Dla zrozumienia genezy mariawityzmu istotne jest krótkie przypomnienie sytuacji społeczno-politycznej i stanu życia religijnego wówczas na tych ziemiach.

Pod koniec XVIII wieku, po dokonanych rozbiorach, Polska zniknęła z politycznej mapy Europy. Naród polski rozpoczął próby odzyskania niepodległości, szczególnie w drodze zbrojnych powstań. Ich klęski jednakże powodowały dalsze ograniczenia praw obywatelskich przez zaborców.

Stłumienie powstania styczniowego 1863 roku zapoczątkowało okres represji w stosunku do Polaków ze strony władz carskich. Ogłosiły one zakaz zakładania w Królestwie Polskim odrębnych polskich organizacji, nawet filantropijnych. Polskie stowarzyszenia mogły istnie w zasadzie tylko wyjątkowo, na mocy specjalnego carskiego zezwolenia.

Uległo również znacznemu pogorszeniu położenie Kościoła rzymskokatolickiego w Królestwie Polskim. W 1864 roku został wydany ukaz carski o kasacie klasztorów. Działalność Kościoła została ograniczona, nieliczni biskupi zawiadywali równocześnie kilkoma diecezjami, byli szykanowani, a ze Stolicą Apostolską porozumiewali się za pośrednictwem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Petersburgu.

Duchowieństwo Królestwa Polskiego, odmiennie niż pod zaborem pruskim i austriackim, cechował niski poziom intelektualny. Jedyną wyższą uczelnią teologiczną dla całego zaboru rosyjskiego, łącznie z Królestwem, była od 1867 roku Akademia Duchowna w Petersburgu.

Sytuacja życia religijnego zmieniła się nieco W latach osiemdziesiątych XIX wieku, kiedy to zaczęły się rozwijać ukryte stowarzyszenia zakonne. Ich opiekunem i kierownikiem duchowym był kapłan i zakonnik zgromadzenia O.O. Kapucynów - o. Honorat Wacław Koźmiński z Zakroczymia, a potem w Nowym Mieście nad Pilicą.

Zakonnicy i zakonnice, zwane również „skrytkami”, zachowywali wszelkie pozory życia nieklasztornego. Szczególnie rozwijały się stowarzyszenia tercjarskie oparte na III Regule św. Franciszka, prowadzące różnorodną działalność społeczną, jako nauczycielki, pielęgniarki, pomoce domowe, szwaczki, itp. Nie mieszkali w klasztorach, a w tzw. przytuliskach i ubierali się po świecku. Wobec niemożliwości rządowego zatwierdzenia stowarzyszeń, ich członkowie ukrywali swą działalność przed władzami i społeczeństwem.

Mateczk Kozłowska Maria Franciszka Kozłowska
(1862-1921)
Zakonnicą, a potem założycielką jednego z ukrytych zakonów (stowarzyszeń) żeńskich była Feliksa Kozłowska, używająca także imienia Felicja. W zakonie otrzymała imiona Maria Franciszka, a przez siostry zakonne była nazywana „Mateczką". Zwrotu takiego siostry zakonne używały dobrotliwie wobec przełożonych żeńskich zgromadzeń zakonnych. W odniesieniu do Feliksy Kozłowskiej określenie „Mateczka" rozpowszechniło się i było używane przez ogół mariawitów.

Feliksa Magdalena Kozłowska urodziła się 27 maja 1862 roku w Wielicznej, parafii Stoczek, koło Węgrowa. Matka jej, Anna z Olszakowskich, pochodziła z rodziny mieszczan warszawskich. Ojciec, Jakub, był nadleśniczym w lasach należących do majątku Wieliczna.

Jakobina, babka Feliksy Kozłowskiej, z pierwszego małżeństwa Kozłowska, po śmierci męża wyszła za mąż za Seweryna Pułaskiego z rodziny Kazimierza Pułaskiego, bohatera walk o niepodległość Stanów Zjednoczonych.

Jakub, ojciec Feliksy, włączywszy się do powstania styczniowego, zginął w dniu 3 lutego 1863 roku w bitwie pod Węgrowem w wieku 26 lat i tam został pochowany we wspólnej mogile z 40-osobowym oddziałem powstańców wyciętych przez kozaków armii carskiej. Feliksa miała wówczas osiem miesięcy.

Na skutek represji rządu carskiego, które objęły powstańców i ich rodziny, matka Feliksy przeniosła się wraz z córką do nabytego przez Seweryna Pułaskiego majątku ziemskiego w Obrębie, parafii Dzierżenin koło Pułtuska. Przebywały tu do dziesiątego roku życia córki, pozostając pod szczególną opieką babki.

W 1872 roku, kiedy Feliksa miała dziesięć lat, wyjechała z matką do Warszawy. Najpierw rozpoczęła naukę w prywatnym gimnazjum hrabiny Skarbek, a po roku została przyjęta do rządowego IV Gimnazjum Żeńskiego przy ulicy Miodowej. Po ukończeniu trzeciej klasy musiała na rok poddać się leczeniu i wypoczynkowi, bowiem stwierdzono u niej silnie rozwiniętą anemię. Gimnazjum ukończyła mając osiemnaście lat.

Jako absolwentka gimnazjum rozpoczęła pracę w charakterze prywatnej nauczycielki w domu gen. Urliha i w tym okresie, w 20 roku życia, bez żadnych wcześniejszych oznak, nagle zaniewidziała na prawe oko.

Feliksa Kozłowska od młodości czuła powołanie do życia zakonnego. W 21 roku życia, zachęcona przez zakonnicę jednego z ukrytych zgromadzeń zakonnych kierowanych przez o. Honorata Koźmińskiego, odprawiła w Zakroczymiu 8-dniowe rekolekcje i postanowiła wstąpić do klasztoru. Kapucyn z Zakroczymia, o. Łukasz Zaczyński skierował Kozłowską do o. Honorata w Nowym Mieście nad Pilicą.

Według rady i wskazania o. Honorata, Feliksa Kozłowska wstąpiła do ukrytego, bezhabitowego Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących, znanych pod nazwą "Przytulisko", w Warszawie na ul. Wilczej 7. Siostry tej wspólnoty zakonnej, opiekowały się ludźmi chorymi i niedołężnymi w ich domach.

Po dwóch latach pracy przy chorych F. Kozłowska, sama będąc nie najlepszego zdrowia, przez następny rok wykonywała na zlecenie o. Honorata różne czynności, w tym wizytatorki zgromadzeń ukrytych.

W listopadzie 1886 roku Feliksa Kozłowska przybyła z polecenia o. Honorata do Płocka, by sprawować opiekę i kierunek duchowy nad tutejszymi zgromadzeniami sióstr. Wkrótce jednakże postanowiła założyć tu nowe, własne zgromadzenie, oparte na Regule św. Klary.

W czerwcu 1887 roku Kozłowska z czterema nowicjuszkami przywiezionymi z Warszawy osiedliła się w lokalu ofiarowanym jej, przez jedną z mieszkanek Płocka na okres jednego roku, na potrzeby mającego powstać nowego zgromadzenia sióstr.

W dniu 8 września 1887 roku wraz z pięcioma siostrami Feliksa Kozłowska założyła zgromadzenie sióstr oparte na Regule św. Klary pod nazwą „Sióstr Ubogich św. Matki Klary". Data ta jest uznawana za początek późniejszego Zgromadzenia Sióstr Mariawitek. Poza trzema ślubami zakonnymi: ubóstwa, wstrzemięźliwości i posłuszeństwa siostry tego Zgromadzenia przyjęły ślub czwarty - nieustającej adoracji Przenajświętszego Sakramentu (adoracji Eucharystii wystawionej w monstrancji).

Stosownie do chęci i zdolności, siostry dzieliły się na bogomyślne - oddane życiu bogomyślnemu i pracy oraz czynne, które poza ćwiczeniami duchowymi poświęcały się pracy charytatywnej i oświatowej. Pierwszym spowiednikiem sióstr był ks. Krajewski, potem ks. Kazimierz Weloński, a następnie ks. Felicjan Stmmiłło, późniejszy pierwszy kapłan mariawita (imię zakonne - Maria Franciszek).

Źródłem utrzymania sióstr były dochody z szycia bielizny i aparatów kościelnych. Pracownie ich, znane jako ,,Zakład pani Kozłowskiej", stały się osłoną ukrytego zgromadzenia zakonnego, bowiem obowiązywał carski zakaz zakładania stowarzyszeń zakonnych.

W latach 1888-1894 Zgromadzenie prowadzone przez Feliksę Kozłowska pięciokrotnie zmieniało swoją siedzibę w Płocku (ul. Więzienna, Grodzka, Zduńska; Stary Rynek i Bielska), z powodu wysokich kosztów wynajmu lokalu.

Liczba sióstr Zgromadzenia powoli wzrastała, W 1892 roku było ich osiemnaście. W roku następnym F. Kozłowska złożyła W kościele przy klasztorze ojców kapucynów w Nowym Mieście nad Pilicą trzyletnie śluby zakonne, przyjmując imię zakonne Maria Franciszka.

W 1894 roku przyjechała na stałe do Płocka matka F. Kozłowskiej - Anna, która później została zakonnicą, otrzymując imię zakonne Maria Hortulana (zmarła W 1921 r. wkrótce po córce Feliksie Kozłowskiej). Dzięki pomocy finansowej otrzymanej od matki, F. Kozłowska kupiła w 1896 roku - dla potrzeb Zgromadzenia - domek z ogrodem przy ul. Dobrzyńskiej 8. W tym też czasie Zgromadzenie poszerzyło zakres wykonywanych usług o pracownie haftu artystycznego, tkactwa i pończosznictwa, będących źródłem utrzymania sióstr.

Przełom w działalności Zgromadzenia sióstr nastąpił W dniu 2 sierpnia 1893 roku. Wówczas to M. Franciszka Kozłowska otrzymała wewnętrzne objawienie, na podstawie którego powołała męski zakon, również ukryty, nazwany "Zgromadzenie Kapłanów Mariawitów".

Dzień 2 sierpnia 1893 roku stanowi datę powstania ruchu wyznaniowego, zwanego mariawityzmem, a następnie Kościoła mariawitów. Wyraz „mariawita” pochodzi od łacińskich słów Mariae vitam (ímitans) oznaczających „Marii życie (naśladujący)".

OBJAWIENIE

„Stało się to W dniu 2 sierpnia 1893 roku W Płocku W kościele rzymskokatolickiego seminarium duchownego, przed ołtarzem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy”. Oto początek zapisu objawienia, zwanego później Dziełem Wielkiego Miłosierdzia własnoręcznie spisanego przez M. Franciszkę Kozłowską:

,,W roku '93 dnia 2 sierpnia, po wysłuchaniu Mszy Świętej i przyjęciu Komunii Świętej, nagle zostałam oderwana od zmysłów i stawiona przed Majestatem Bożym. Niepojęta światłość ogarnęła moją duszę i miałam Wtedy ukazane: ogólne zepsucie świata i ostateczne czasy, potem rozwolnienie obyczajów w duchowieństwie i grzechy, jakich się dopuszczają Kapłani.

Widziałam Sprawiedliwość Boską wymierzoną na ukaranie świata i Miłosierdzie dające ginącemu światu, jako ostatni ratunek, Cześć Przenajświętszego Sakramentu i Pomoc Maryi.

Po chwili milczenia przemówił Pan: »Środkiem szerzenia tej czci, chcę aby powstało zgromadzenie Kapłanów pod nazwą Maryawitów: Hasło Ich: Wszystko na większą Chwałę Bożą i Cześć Przenajświętszej Panny Maryi. Zostawać będą pod Opieką Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, bo jako są nieustanne wysiłki przeciwko Bogu i Kościołowi, tak jest potrzebna Nieustająca Pomoc Maryi«".

Na drugi dzień W tym samym kościele M. Franciszka Kozłowska znowu popadła w głębokie skupienie i tak opisuje nowe widzenie:

„Wpadłam znowu w głębokie skupienie i widziałam nowe Zgromadzenie Maryawitów i wielką Chwałę Bożą, a cały świat jakby ogarniony adoracyą Przenajświętszego Sakramentu. Potem prześladowania, uciski i cierpienia, jakich doznawać będą Maryawici; że ja wspólnie będę ponosić z Nimi wszystkie upokorzenia, prześladowania i wielkie cierpienia w duszy...".

Już w tym miejscu należy podkreślić, że otrzymane objawienie stało się momentem przełomowym w losach Zgromadzenia Sióstr Ubogich św. Matki Klary oraz początkiem nowego - Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów.

Tekst pierwszych objawień został spisany przez M. Franciszkę Kozłowską we wrześniu l894 roku z polecenia o. Honorata Koźmińskiego, potem przepisany przez ks. Kazimierza (M. Jana) Przyjemskiego od o. Prokopa, kapucyna (prawdopodobnie był to Jan Leszczyński), a w 1900 roku przez ks. Jana Kowalskiego, późniejszego biskupa mariawickiego.

Własnoręcznie spisanych przez F. Kozłowską objawień pozostało pięć przekazów (części). Wszystkie zostały opublikowane w wydanej w 1922 roku w Płocku przez Starokatolicki Kościół Mariawitów księdze pod tytułem Dzieło Wielkiego Miłosierdzia.

Podstawowa księga objawień zawiera podstawy mariawityzmu i nosi tytuł Początek Związku Zgromadzenia Kapłanów. Obejmuje ona objawienia od 2 sierpnia 1893 roku do 30 grudnia 1902 roku i została spisana w celu przedstawienia objawień polskim biskupom i papieżowi.

Druga część zatytułowana Pierwotny tekst Objawień Mateczki zawiera zbiór objawień spisanych w 1894 roku przez F. Kozłowską dla o. Honorata Koźmińskiego z okresu od 2 sierpnia 1893 roku do września 1894 roku i podaje okoliczności poprzedzające objawienie Dzieła Miłosierdzia.

Wyjątki z Objawień w roku 1899 i 1900 to tytuł trzeciej części, choć mylący, bo zawiera objawienia od 14 grudnia 1899 roku do 10 listopada 1907 roku. Część ta obejmuje cztery lata wspólne z częścią pierwszą (Początek Związku Zgromadzenia Kapłanów).

Ostatnia, piąta część Notatki z Objawień Mateczki z Roku Jubileuszowego 1918 (chodzi o 25-lecie mariawityzmu) jest najkrótsza i najtrudniejsza w zrozumieniu.

Badający objawienia M. Franciszki Kozłowskiej ks. Stanisław Bajko, z Towarzystwa Jezuitów, ówczesny sekretarz Komisji Episkopatu do Spraw Ekumenizmu, uznał w 1972 roku, że nie były to zjawienia się postaci Pana Jezusa, a zrozumienie, głos Chrystusa. Ocenił je za autentyczne objawienia intelektualne. Nie znalazł niczego, w co mogłaby ingerować cenzura teologiczna. Ponadto stwierdził, że Założycielka mariawityzmu nigdy nie dopuściła, na odejście od Reguły i posłuszeństwa, jakie czerpano z ćwiczeń jezuickich św. Ignacego Loyoli. Są dowody, że była kobietą wysoko wyrobioną duchowo, ogromnie umartwioną, stanowczą, ale szybko przebaczającą.

*

Fragment książki:Stanisław Rybak - Mariawityzm. Studium historyczne


Data utworzenia: 03/02/2021 @ 04:18
Ostatnie zmiany: 03/02/2021 @ 05:05
Kategoria : => Mariawicki
Strona czytana 13537 razy


Wersja do druku Wersja do druku

 

Komentarze

Nikt jeszcze nie komentował tego artykułu.
Bądź pierwszy!

 
Trzecie Oczko
62-korona.jpgtorah-verse.jpg62-tora.jpg62-hasyd.jpg62-tanah.jpg62-torah.jpg62-Hasidic chicken.jpg62-hebrew.jpg62-menora-2.jpg62-gwiazda.jpg62-talit.jpg62-menora.jpg62-judaizm.jpg62-skull-cap.jpg62-mezuzah.jpg62-hanuka.jpg62-tallit-prayer.jpg62-shofar.JPG62-szofar.jpg62-chalka.jpg62-tefilimTallit.jpg62-Hanukkah.jpg
Rel-Club
Sonda
Czy jest Bóg?
 
Tak
Nie
Nie wiem
Jest kilku
Ja jestem Bogiem
Ta sonda jest bez sensu:)
Prosze zmienić sondę!
Wyniki
Szukaj



Artykuły

Zamknij => WISZNUIZM <<==

Zamknij - Japonia

Zamknij BUDDYZM - Lamaizm

Zamknij BUDDYZM - Polska

Zamknij BUDDYZM - Zen

Zamknij JUDAIZM - Mistyka

Zamknij NOWE RELIGIE

Zamknij NOWE RELIGIE - Artykuły Przekrojowe

Zamknij NOWE RELIGIE - Wprowadzenie

Zamknij POLSKA POGAŃSKA

Zamknij RELIGIE WYMARŁE - Archeologia

Zamknij RELIGIE WYMARŁE - Bałtowie

Zamknij RELIGIE WYMARŁE - Manicheizm

Zamknij RELIGIE ŻYWE - Konfucjanizm

Zamknij RELIGIE ŻYWE - Satanizm

Zamknij RELIGIE ŻYWE - Sintoizm

Zamknij RELIGIE ŻYWE - Taoizm

Zamknij RELIGIE ŻYWE - Zaratustrianizm

-

Zamknij EUROPA I AZJA _ _ JAZYDYZM* <<==

Nasi Wierni

 9008139 odwiedzający

 230 odwiedzających online